Το πρώτο μου post στο ολοκαίνουριο μου blog...επιτέλους τα κατάφερα. Τι να γράψω;;; Βάζω το ipod σε action, ακουστικά στα αυτιά και ξεκινάω.......
Αέρας λοιπόν, άνεμος τρελλός, σηκώθηκε και ταξιδεύει....στροβυλλίζει τη σκόνη στο δρόμο. Αέρας και στο στόμα μας.... ανεμομαζώματα – ανεμοσκορπίσματα. Με δύο πράγματα έχω τρέλλα, τον ήλιο και τον αέρα. Ευτυχία να νιώθεις τον ήλιο να κάθετε στα βλέφαρα σου, να τα νιώθεις ένα τόνο το καθένα καθώς χιλιάδες φωτόνια μπλέκοντε και κολλάνε πάνω σε κάθε βλεφαρίδα, μισανοίγεις τα μάτια και τα βλέπεις όλα χρυσά γύρω σου.
Ο αέρας από την άλλη σε δοκιμάζει, φυσάει κατά πάνω σου, είναι σαν να καθαρίζει ακόμα και η ψυχή σου, μπαίνει ο αέρας μέσα σου, κάθε αναπνοή σου δίνει ζωή, μαύρη σκόνη σηκώνετε στα σωθηκά σου και φεύγει μακριά. Ύστερα είναι όλα καθαρά και ταχτοποιημένα. Είσαι πιό ανάλαφρος. Άλλες φορές φυσάει αεράκι γλυκό, ποτισμένο με άνθη πορτοκαλιάς, χαϊδεύει το μάγουλο σου σαν στοργικός γονιός, χάδι αγάπης, νιώθεις ευτυχισμένος, ασφαλής... Λεβάντες φυσάει από τα ανατολικά, μαζεύει μυρωδιές και αναμνήσεις, ήχους μακρινούς, πουνέντες από τα δυτικά, τα πνευμόνια σου γεμίζουν ανθρώπινες ιστορίες, από μέρη χιλιόμετρα μακριά....Τραμουντάνα από βόρεια, σε ταράζει, σηκώνει κύμμα η θάλασσα, αφρός νευρικός σηκώνεται στην επιφάνεια. Ο βαρδάρης τα ισοπεδώνει όλα, ψυχρή ανάσα του βορρά, καλπάζει κατά πάνω σου και εσύ σφίγγεις τα δόντια. Συρόκος και λίβας από τα νότια, καυτός αέρας, άνεμος που δεν τον χωράει ούτε η Σαχάρα, κουβαλάει σκόνη ζεστή, ερημώνει τα πάντα μέσα σου, το νερό εξατμίζεται ως ιδρώτας στο δέρμα σου. Και όταν έχει άπνοια, λες και το οξυγόνο σώθηκε γύρω σου, η ανάσα ρηχή, ξερή και δύσκολη. Μάζεψε ο Αίολος τα παιδιά του γιά να καταλάβεις εσύ ποιό είναι το αφεντικό. Οι κινήσεις σου αργές και νωχελικές, ο οργανισμός σου κλείνει, εξοικονομεί ενέργεια, ξαπλώνεις και περιμένεις να φυσήξει λίγο να ανασάνεις. Ο αέρας είναι το πρόσωπο του εφήμερου, τίποτα δεν κρατάει, αλλάζει, καινούργιο πρόσωπο κάθε μέρα, γυρίζει το κόσμο με ταχύτητα τρελλή, χωρίς νόμους και κανόνες διασχίζει σύννορα με το έτσι θέλω. Εξαφανίζει πόλεις ολόκληρες άμα θέλει. Σαν ένα θηρίο χιλιόμετρα ψηλό, σκοτεινό, μανιασμένο, κάνει σκόνη κάθε τι φτιαγμένο από ανθρώπινο χέρι, σηκώνει τη γη ολάκερη, και αφού σβήσει τα πάντα, φεύγει όπως είρθε, ξαφνικά χωρίς να έχει προετοιμάσει κανέναν μας. Ανεμοστρόβιλοι και θύελλες μας τιμωρούν, τιμωρούν την αχαριστία μας, την υπεροπτικότητα μας, την ψευδή μας αίσθηση οτί είμαστε masters of the world, masters of the universe.
Σε μερικές χώρες ο άνεμος έπαψε να πνέει, όλα στατικά, και στρώματα βρωμιάς αράζουν το ένα πάνω στο άλλο ανενόχλητα. Δύσκολο γιά τη ζωή, να υπάρξει όταν δεν φυσάει. Να διώξει όσους παρασιτούν, όσους δυναστεύουν, όσους δρουν ανενόχλητοι εκμεταλευόμενοι την άπνοια.
Άπνοια και στην χώρα του ήλιου. Άπνοια χρόνιας μορφής, κάθε χρόνο και χειρότερα. Η ομάδα των 300 επίλεκτων είχαν βάλει ban σε κάθε συζήτηση περί ανέμου. Όποιο κείμενο περνά από λογοκρισία, λέξεις όπως αέρας, άνεμος, θύελλα, φυσάει, ανεμοστρόβιλος, μελτέμι, μποφώρ κόβοντε μαζί και με ότι θυμίζει την παρουσία του ανέμου. Σηκώσανε τοίχη ψηλά στα σύνορα της χώρας, να σταματάνε τον αέρα να μπαίνει. Είναι επικίνδυνα τα πράγματα αυτά. Χωρίς αέρα ο λαός μας κάθετε στα αυγά του, σκέφτοντε, δεν είναι ανήσυχος, οι σκέψεις του δεν ανακυκλώνοντε, τίποτα καινούργιο δεν μπαίνει στην χώρα. Είμαστε πιστοί στις παραδόσεις. Γιατί κάτι που δούλευε καλά για δεκαετίες να αλλάξει τώρα; Άπνοια και πάλι άπνοια είπανε χτυπώντας επενευτικά ο ένας τον άλλο στον ώμο. Κάναμε καλή δουλειά όμως, ουδέν πρόβλημα στον ορίζοντα. Λύσαμε το πρόβλημα μας. Το μυαλό χωρίς οξυγόνο τα χάνει, όλα είναι θολά. Και γιά να κάνουν τα πράγματα πιό δυσκατανόητα γιά το λαό τους έβγαιναν στην τηλεόραση και μιλούσαν σε μία γλώσσα που δεν τους καταλάβαινε κανείς, είχαν μελετήσει το ύφος των χρησμών. Οι κακόμοιροι πολίτες άκουγαν αλλά χωρίς αέρα δεν παίρνανε χαμπάρι. Δύσκολο τώρα να καθήσεις να προσπαθήσεις να αναλύσεις τι έλεγε ο Άρχοντας της Τάξης που είταν ένας από τη συμμορία. Αυτή η άπνοια με σκοτώνει, δεν μπορώ να σκεφτώ. Κάπως έτσι απλά, οι διάφορες συμμορίες των 300 λέγανε, λέγανε, και ξαναλέγανε σε κάθε ευκαιρία, και μαζί με τους 300 είχε μαζευτεί πλήθος μεγάλο υπηρετών που πληρωνότουσαν αδρά γιά να κρατάνε τα τοίχη στεγανά. Και όλοι μαζί χειροκροτούσανε γιά να θολώνουν τα νερά παραπάνω. Γιά να μην υπάρξει δυσφορία από την έλλειψη αέρα, άνοιξαν κανάλια πολλά στην τηλεόραση και τα γέμισαν με παραμύθια αισχρά και λουλούδια πλαστικά, φώτα πολλά και μουσικές φτηνές του κιλού, με απαλλοτριωμένα νέα, με εκπομπές της ξεφτίλας, γιατί ετσί ήθελαν και το λαό τους. Όσο πιό κοιμισμένος και ξεφτιλισμένος νιώθεις, τόσο πιό εύκολα δέχεσε όποιον να΄ναι, ότι σου πούνε, ότι σου κάνουνε, ακόμα και να τραβάνε βίντεο καθώς τρως χαστούκια.
Υπάρχει άραγες σωτηρία στη χώρα του ήλιου εκεί που ο αέρας σταμάτησε να πνέει; Πόσα νεκρά κύτταρα εγκεφαλικά κουβαλάει ο καθένας από αυτό το λαό που πάσχει από έλλειψη οξυγόνου; Είναι η κατάσταση τερματική; Ίσως αν εμφανίζονταν ρωγμές στα τείχη..... ποιός ξέρει... Είναι δύσκολο χωρίς αέρα να πολεμάς, που να βρεις την ενέργεια; Αλλά η ελπίδα δεν θέλει αέρα, η ελπίδα είναι σκληρό καρύδι, η ελπίδα μπορεί να σηκωθεί να χτυπήσει τα τοίχη, να κάνει ρωγμές. Σε περιπτώσεις άπνοιας αναπνέεις ελπίδα, και η ελπίδα σε κινεί. Και με ελπίδα οπλισμένοι, θα φέρουμε το αεράκι πίσω, να πάρει και τα σκουπίδια που μαζευτήκανε, μαζί του, να τα πετάξει στη θάλασσα, να τα εξαφανίσει όπως τους αρμόζει. Όσο ζω, ελπίζω....
Έβγαλα τα ακουστικά. Τελείωσα το πρώτο μου post. Στους τέσσερις ανέμους λοιπόν. Δεν θα είναι πάντα έτσι τα post μου μαύρα. Σαν τον αέρα το blog μου ευελπιστώ να έχει πολλές πλευρές, πολλές σκέψεις αλλά και γέλιο. Αλλοίμονο μας αν δεν γελάμε. Πήρα μιά ανάσα βαθειά και τα πνευμόνια μου γεμίσανε αέρα. Αχχχχ....αέρας, αεράκι..... Έλα πάρε τα λόγια μου και ταξιδεψέ τα, τον ήχο της φωνής μου στείλε τον μακριά, πάρε τον παρέα και φύγετε. Και όπου βρουν τα λόγια μου και τους αρέσει, ας ξεκαβαλικέψουν και ας μείνουν εκεί. Τα αποχαιρέτησα, έκλεισα το laptop και έφυγα. Ο αέρας θα κάνει τα υπόλοιπα.
